Województwo częstochowskie 1975-1998

(ang. Częstochowa Voivodeship 1975-1998,niem. Woiwodschaft Częstochowa 1975-1998)

Autor: prof. dr hab. Dariusz Złotkowski

ENCYKLOPEDIA WOJEWÓDZTWA ŚLĄSKIEGO

TOM: 2 (2015)

Określenie jednostki administracyjnej państwa polskiego w latach 1975-1998, obejmującej w przeważającej części obszar tzw. ziemi częstochowskiej. Wojewódzkie organy władzy i administracji państwowej znajdowały się w tych latach w Częstochowie.

Dawne struktury administracyjne

Jednostki administracyjne zawsze były skupione wokół swego centrum, a tym były miasta. Stąd szczególnie istotnym wydaje się przy kształtowaniu regionów historycznych właśnie rozwój miast. Na ziemiach polskich było to widoczne zwłaszcza w Polsce piastowskiej, a następnie w okresie nowożytnym, kiedy ośrodki miejskie odgrywały szczególnie dużą rolę. W rezultacie wojen XVII wieku jednak jedynie część dużych miast, takich jak Warszawa, Gdańsk, Kraków czy Wilno, zdołała ocalić częściowo swoje przywileje i znaczenie. Małe miasto, jakim przez wieki była Częstochowa, do tej grupy nie należało. Historycznie przynależała wówczas do prowincji małopolskiej, a wchodziła w skład starostwa olsztyńskiego, sytuowanego w powiecie lelowskim (województwo krakowskie). .

W dobie reform podjętych przez Sejm Wielki u schyłku XVIII w., którego finałem była Ustawa Rządowa z 3 Maja 1791 roku, wśród 141 miast, których delegaci włączyli się do dzieła reform, byli przedstawiciele Częstochowy. Pod aktem zjednoczenia miast — 27 listopada 1789 roku - figurują nazwiska mieszczan częstochowskich. Byli to: radca Kazimierz Tomaszewski oraz pisarz miejski Marcin Klaryński. Zdobycze ustrojowe mieszczan, tylko częściowo ich zadowalające, i tak były widocznym postępem.

O rosnącej wówczas roli mieszczan Częstochowy świadczy także „Protokół zapisywania Obywateli miasta Starej Częstochowy, podług Konstytucji z dnia 3 maja 1791 roku” sporządzony 9 czerwca tegoż roku. Znajdują się tu podpisy 101 mieszczan częstochowskich i szlachty wymienionych z imienia i nazwiska, często z określeniem zawodu lub funkcji. Przywołany dokument podpisali m. in: Tomasz Kuleszyński - burgrabia; Dionizy Słowikowski - landwójt; Wojciech Wroński - dawny radca; radca Kazimierz Tomaszewski, a ponadto Stanisław Sołtyk - wójt miasta Starej Częstochowy, poseł woj. krakowskiego oraz Jan Błeszynski - burgrabia sieradzki.

Nawet jeśli działania te były fragmentem szerszej całości, to nie mogło być dziełem przypadku, że w uchwale sejmowej z 24 października 1791 roku pod tytułem „Rozkład województw, ziem i powiatów z oznaczeniem miast, a w nich miejsc konstytucyjnych dla sejmików w prowincjach Koronnych i Wielkiego Księstwa Litewskiego" po raz pierwszy miejscem dla sejmików powiatu lelowskiego wyznaczono właśnie miasto Starą Częstochowę. Sejmik, który obradował w dniach 14 i 15 lutego 1792 roku, zakończył się zwycięstwem obozu reform, czego dowodem było nie tylko przyjęcie Konstytucji, ale i uchwalenie laudum.

Przywołane reformy ustrojowe z czasów Sejmu Czteroletniego nie zdołały ocalić państwa. Zasięg linii II zaboru pruskiego oddzielił Częstochowę od reszty województwa krakowskiego, czyli historycznej Małopolski. Władze pruskie, kierując się potrzebami własnej administracji zaborczej, narzuciły Częstochowie zupełnie odmienną przynależność administracyjną, wcielając miasto i najbliższe okolice w struktury administracyjne obejmujące Wielkopolskę. W tym celu przeprowadzono organizację nowej prowincji tzw. Prus Południowych. Wprowadzono pruskie prawa, nastąpił napływ pruskich urzędników, głównie ze Śląska.

W 1798 roku reskryptem pruskiego ministra Otto Karla von Vossa, z województw kaliskiego i sieradzkiego uformowano oddzielny departament kaliski, podzielony na 11 obwodów. Stolicą jednego z nich stała się Częstochowa. Awans administracyjny miasta przede wszystkim był spowodowany jego rozwojem ekonomicznym. Trwający zaledwie 13 lat okres pruski w dziejach Częstochowy był dla miasta czasem ważnym. Zerwano wtedy tradycyjną przynależność administracyjną Częstochowy z Małopolską. Władze pruskie w 1798 roku zorganizowały także oddzielny powiat częstochowski. W okresie wojen napoleońskich dekret Napoleona z 14 stycznia 1807 roku, w art. VII, utrzymał dotychczasowy pruski podział na departamenty. Departament kaliski obejmował powierzchnię 18 765 km2 i był podzielony na 11 powiatów: 1) Konin, 2) Kalisz, 3) Wartę, 4) Szadek, 5) Sieradz, 6) Odolanów, 7) Wieluń, 8) Piotrków, 9) Radomsko, 10) Ostrzeszów, 11) Częstochowę. Władzę nad nim sprawował prefekt Antoni Garczyński. Natomiast na terenie powiatu rządził podprefekt. Funkcję tę w powiecie częstochowskim pełnili: Wincenty Kowalski (do wiosny 1809 roku), a następnie Stanisław Nieszkowski (do końca istnienia Księstwa Warszawskiego).

Miasto	Liczba mieszkańców
Stara Częstochowa	1907
Nowa Częstochowa	1442
Kłobuck	1000
Stare Krzepice	1005
Nowe Krzepice	519
Mstów	646
Przyrów	903
RAZEM	7422

Tabela 1. Ludność miast powiatu częstochowskiego (według spisu z 1808 roku)

Decyzje podjęte na zakończenie kongresu wiedeńskiego w 1815 roku likwidowały stan tymczasowości. Częstochowa weszła w skład Królestwa Polskiego. Należała teraz do województwa kaliskiego, jako jeden z pięciu jego obwodów, przy czym do obwodu częstochowskiego wchodziły dwa powiaty: częstochowski i wieluński. 31 lipca 1815 roku w kościele parafialnym w Starej Częstochowie odbyła się uroczystość złożenia przysięgi wierności Aleksandrowi I — carowi Rosji i królowi polskiemu. Dla miast powiatu częstochowskiego rozpoczynał się 15-letni okres odbudowy i rozwoju. Połączenie Starej i Nowej Częstochowy w jeden organizm miejski nastąpiło w 1826 roku. Wytyczono wtedy nową oś miasta — ulicę Najświętszej Marii Panny i zbudowano w jej centralnym punkcie nowy ratusz.

Tylko część obszaru departamentu kaliskiego przypadła Królestwu Polskiemu. Za kordonem pruskim pozostały: niemal cały powiat odolanowski, część powiatu ostrzeszowskiego oraz skrawek konińskiego położony na lewym brzegu Prosny. Według konstytucji nadanej przez cara Aleksandra I, utrzymano w zasadzie dotychczasowy podział administracyjny. W miejsce departamentów wprowadzono jednak podział na województwa. Był to formalny nawrót do tradycji Polski przedrozbiorowej, ale tylko w nazewnictwie. Postanowieniem namiestnika z 16 stycznia 1816 roku w nowo utworzonym województwie kaliskim, dla interesującego nas terenu, zaprowadzono nowy podział administracyjny. Utworzono obwód wieluński z siedzibą we Wieluniu. Składały się nań dwa powiaty: wieluński i częstochowski. Wprowadzenie obwodów jako jednostek administracyjnych drugiego stopnia (po województwach) znacznie obniżyło rangę powiatów. Obwody w gruncie rzeczy przejęły ich funkcje.

Po upadku powstania listopadowego rozpoczął się stopniowy proces unifikacji administracyjnej ziem polskich z Rosją. Zacieranie odrębności Królestwa Polskiego w stosunku do ziem Cesarstwa było działaniem przemyślanym i konsekwentnym. Jego wyrazem była zmiana nazw urzędów i okręgów administracyjnych. Ukazem carskim z 7 marca 1837 roku przemianowano województwa na gubernie, komisje wojewódzkie na rządy gubernialne, a prezesów komisji wojewódzkich zmieniono na gubernatorów cywilnych. 11 października 1842 roku obwody zostały przemianowane na powiaty, a te na okręgi. Rok 1842 przyniósł także likwidację powiatu częstochowskiego.

Dla Częstochowy i okolic zmiany administracyjne pokrywały się ze znacznym rozwojem miasta. Istotnym czynnikiem sprawczym było tu przeprowadzenie „Warszawsko-Wiedeńskiej Drogi Żelaznej” (na całej długości uruchomionej w 1848 roku). Na tej trasie „w latach 1845-1895 liczba odprawionych pociągów wzrosła z 596 do 55 440, liczba przewiezionych pasażerów ze 140 405 do 3 031 029. Ilość przetransportowanych towarów z 305 000 do 241 300 000 pudów" . Linia kolejowa wprowadziła przemysł Częstochowy i rozwijającego się okręgu na niezwykle wtedy atrakcyjne rynki wschodnie Cesarstwa Rosyjskiego. W 1846 roku Częstochowa liczyła już 11 527 mieszkańców, czyli, „(...) niewiele mniej jak w gubernialnym Kaliszu (12 113) oraz w burzliwie rozkwitającej Łodzi (14 008). Miasto według znaczenia gospodarczego sytuowało się na trzecim miejscu w całym tym regionie”. Pisząc o rozwoju miasta i jego aspiracjach administracyjnych, należy zwrócić uwagę na pomysł, który nie został niestety zrealizowany. Władze rosyjskie w 1853 roku odrzuciły projekt utworzenia powiatu częstochowskiego. Został on zgłoszony przez Rząd Gubernialny Warszawski. Projektowana jednostka administracyjna miała się składać z części powiatów wieluńskiego i piotrkowskiego. Ważniejsze było tu jednak samo uzasadnienie pomysłu. Mówiono w nim o wzrastającym znaczeniu Częstochowy jako liczącego się już ośrodka przemysłowego i handlowego.

Po upadku powstania styczniowego zaborca wprowadził 31 grudnia 1866 roku nowy podział administracyjny Królestwa. Nastąpiła całkowita unifikacja administracyjna Królestwa z Cesarstwem. Urzędy gubernialne i powiatowe zreformowano na modłę rosyjską. Teraz już cały aparat administracyjny obsadzono Rosjanami lub ludźmi ślepo oddanymi władzom. Językiem urzędowym został wyłącznie język rosyjski. Królestwo Polskie podzielono na 6 guberni:

1. warszawską,
2. kaliską,
3. piotrkowską,
4. radomską,
5. kielecką
6. lubelską.

Zasięg terytorialny powiatów został określony postanowieniami Komitetu Urządzającego z 17 stycznia 1867 roku. Częstochowa znalazła się w nowo utworzonej guberni piotrkowskiej (1867-1914). Obok powiatów; piotrkowskiego, brzezińskiego, rawskiego, łódzkiego, łaskiego, radomszczańskiego utworzono, a właściwie przywrócono, powiat częstochowski. W jego skład weszły następujące miasta i gminy wiejskie tj. miasta: Częstochowa, Janów, Kłobuck, Krzepice, Mstów, Olsztyn i Przyrów oraz gminy: Bargły, Dźbów, Grabówka, Huta Stara, Kamienica Polska, Kamyk, Kuźniczka, Lipie, Miedźno, Mykanów, Olsztyn, Opatów, Panki, Złoty Potok, Popów, Przystajń, Rędziny, Rększowice, Staropole, Wancerzów i Węglowice.

W swych posunięciach władze rosyjskie kierowały się także działaniami ekonomicznymi. Pozbawienie niektórych miejscowości statusu miejskiego nie było tylko dodatkową formą represji, ale potwierdzało ich wyraźny upadek ekonomiczny. Warto tu przypomnieć, że decyzją Komitetu Urządzającego z 1870 roku miasta Kłobuck, Janów, Mstów, Olsztyn, Krzepice i Przyrów, położone w powiecie częstochowskim, utraciły prawa miejskie i zostały zamienione na osady. Utworzone w 1866 roku nowe struktury administracyjne okazały się trwałymi. Egzystowały aż po I wojnę światową, a konkretnie do 1915 roku.

W ostatnim trzydziestoleciu XIX wieku miał miejsce gwałtowny rozwój przemysłu fabrycznego. W Królestwie powstały wtedy dwa największe okręgi przemysłowe: warszawski, łódzki, a nieco później okręg przemysłowy sosnowiecko-częstochowski. Przymiotnik „częstochowski" wskazuje niewątpliwie na duże znaczenie miejscowego przemysłu. W ślad z tym widoczne były zmiany demograficzne. Największą dynamikę wzrostu wykazały gubernie piotrkowska i warszawska. W latach 1867-1902 liczba ludności powiatu częstochowskiego niemal podwoiła się. Było to wynikiem nie tylko przyrostu naturalnego, ale przede wszystkim migracji ludności. Na przełomie XIX i XX wieku Częstochowa znajdowała się na drugim miejscu wśród największych ośrodków miejsko-przemysłowych w guberni piotrkowskiej, zaraz po Łodzi. W latach 1901-1914 liczba ludności miasta wzrosła o około 84%. W rezultacie działań wojennych na początku I wojny światowej, w 1914 roku, powiat częstochowski został zajęty już 3 sierpnia przez oddziały niemieckie. Wkrótce dokonano podziału ziem okupowanych pomiędzy Niemcy i Austro-Węgry. Linia demarkacyjna przecięła następujące powiaty: będziński, częstochowski, wieluński, łaski, łódzki, rawski i puławski. W związku z tym w podziale na powiaty i ich rozgraniczeniu zaszły następujące zmiany: Z części powiatu będzińskiego, która przypadła Austrii, utworzono nowy powiat dąbrowski z siedzibą w Dąbrowie. Powiat radomszczański został powiększony o włączone do strefy austriackiej części powiatów częstochowskiego i wieluńskiego. Na interesującym nas terenie linia rozgraniczenia przebiegała następująco: wzdłuż odcinka kolei od Zawiercia do Poraja, następnie wiodła przez Olsztyn, Mstów, Wancerzów i dalej pomiędzy Rudnikami i Rędzinami, a następnie dalej w kierunku Białej do traktu Działoszyn-Częstochowa. Klasztor jasnogórski i najbliższe okolice zostały przekazane Austriakom. Konsekwencją był podział (po 31 marca 1917 r.) Generałgubernatorstwa Warszawskiego na 32 powiaty. Z jednostek tego szczebla do najbliższych należy zaliczyć powiaty: będziński, częstochowski, wieluński. Enklawa Jasna Góra została przyporządkowana do Generałgubernatorstwa Lubelskiego.

Rozgraniczenie ziem polskich pomiędzy okupację niemiecką i austriacką było tworem egzystującym bardzo krótko. Po odzyskaniu niepodległości w listopadzie 1918 roku ponownie utworzono powiat częstochowski. Obejmował on: „3 miasta, 21 gmin i 289 sołectw, czyli obejmował Częstochowę, Kłobuck i Krzepice oraz gminy wiejskie: Dźbów, Grabówkę, Kamienicę Polską, Kamyk, Kuźniczkę, Lipie, Miedźno, Mykanów, Olsztyn, Opatów, Panki, Poczesną, Popów, Potok Złoty, Przyrów, Przystajń, Rędziny, Rększowice, Wancerzów, Węglowice i Wrzosowę. Do dawniej już istniejących gmin w 1923 roku doszła Poczesna”.

Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości powiat częstochowski znalazł się w granicach województwa kieleckiego. Aspiracje mieszkańców były jednak większe. Wystarczy przypomnieć, że Kielce liczyły wówczas 49 tys. mieszkańców, wobec 90 tys. mieszkańców Częstochowy. Częstochowa w tym czasie była już starostwem grodzkim na mocy rozporządzenia Rady Ministrów. Znalazła się w jednym szeregu z Białymstokiem, Lublinem, Łodzią, Sosnowcem i Wilnem. W odróżnieniu od tych miast starostą grodzkim był starosta ziemski, którym został mianowany Kazimierz Kühn.

We wrześniu 1928 roku opublikowany został projekt nowego podziału administracyjnego Polski autorstwa oficera Sztabu Generalnego WP mjr Romana Starzyńskiego (brata prezydenta Warszawy — Stefana Starzyńskiego). Polska miała być podzielona na sześć prowincji: Wielkopolską, Małopolską, Mazowiecką, Czerwonoruską, Lubelsko-Wołyńską i Wileńską; niższym szczeblem podziału miało być 25 województw. W tym miało powstać województwo częstochowskie z Zagłębiem Dąbrowskim, Tarnowskimi Górami i Lublińcem.

Województwo Częstochowskie 1975-1998

W jednym z artykułów napisałem, że „administracyjna rola Częstochowy nigdy nie nadążała za jej znaczeniem gospodarczym”. Okresy szczególnego rozwoju gospodarczego Częstochowa odnotowała w swych dziejach dwukrotnie. Pierwszy z nich to lata 1882-1914, a drugi to mimo wszystkich zastrzeżeń, czas Polski Ludowej. W tym ostatnim nastąpił ekstensywny rozwój kopalnictwa rud żelaza i przemysłu włókienniczego. Pociągnęło to za sobą rozwój urbanistyczny regionu częstochowskiego. Największe miasto Częstochowa było nadal siedzibą powiatu. Powiat częstochowski, w zmienionym kształcie po drugiej wojnie światowej, w latach 1945-1950 wchodził w skład województwa kieleckiego (podobnie jak przed II wojną światową), a potem województwa katowickiego.

Niezależnie więc od racji politycznych, które przyświecały decydentom partyjnym i politycznym Polski Ludowej, awans administracyjny szeroko rozumianego regionu częstochowskiego w 1975 roku, w postaci utworzenia województwa częstochowskiego, został dobrze przyjęty. W wyniku przeprowadzonej wówczas reformy administracyjnej zapisano „tworzy się województwo częstochowskie, z siedzibą wojewódzkich organów władzy i administracji państwowej w Częstochowie”. Miasto było największym spośród tych, które uzyskały tę rangę. Obszar województwa częstochowskiego wynosił 6,2 tys. km. kw. Tworzyło go 17 miast i 58 gmin. Liczyło 723 tys. mieszkańców. Na jego terenie był rozwinięty przemysł bawełniany, wełniany, maszynowy, chemiczny i drzewny. Duże znaczenie, zwłaszcza we wschodnich regionach województwa, odgrywało rolnictwo i hodowla.

Województwo częstochowskie istniało w latach 1975-1998, czyli zaledwie 23 lata. Cezury graniczne, początkowa i końcowa, to klamry obejmujące dwie różne epoki. Do roku 1989 istniała Polska Rzeczypospolita Ludowa, ale od wyborów z 5 czerwca 1989 roku rozpoczyna się już epoka charakteryzująca się odejściem od tzw. realnego socjalizmu i rozpoczęciem demokratyzacji ustroju Polski. W pierwszej fazie organem terenowym władzy państwowej była Wojewódzka Rada Narodowa w Częstochowie. Do jej uprawnień i obowiązków należało: - uchwalanie rocznych i wieloletnich planów społeczno-gospodarczych, - uchwalanie budżetu województwa, - podejmowanie uchwał problemowych wytyczających kierunki działania w określonych dziedzinach działalności: gospodarczej, społecznej, oświatowo-kulturalnej, ochrony zdrowia, porządku, ładu i bezpieczeństwa publicznego, - sprawowanie kontroli społecznej, - nadawanie ogólnego kierunku działalności rad narodowych stopnia podstawowego. Kiedy w przeszłość odeszła kierownicza rola Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej, ustrój socjalistyczny, braterstwo ze Związkiem Radzieckim, przynależność do bloku wojskowego państw socjalistycznych po nazwą Układ Warszawski, doszło do reformy samorządu terytorialnego. Wojewódzka Rada Narodowa jako organ przedstawicielski funkcjonowała tylko do 1990 roku. Następnie, w okresie zmian ustrojowych i transformacji gospodarczej, najniższym organem demokratycznej władzy na szczeblu wojewódzkim stał się Sejmik Samorządowy. W latach 1975-90 zadania finansowe były realizowane przez tzw. zbiorczy budżet województwa. Począwszy od 1991 roku, zgodnie z ustawą z dnia 5 stycznia 1991 roku, nastąpiła także decentralizacja zasad finansowania województwa.

Urząd Wojewody w Częstochowie pełnili w latach 1975 - 1998:

• Mirosław Wierzbicki (1975-1980)
• Grzegorz Lipowski (1980-1990)
• Jerzy Guła (1990-1994)
• Cezary Marek Graj (1995-1998)

Gospodarka

Nie sposób dzisiaj ocenić na ile decyzje inwestycyjne z lat 70. w województwie częstochowskim były trafne. Wśród zakładów, które do 1989 roku, według oficjalnych danych, były modernizowane należy zaliczyć: - Walcownię Blach Grubych w Hucie „Częstochowa”, - Myszkowskie Zakłady Papiernicze, - Gnaszyńskie Zakłady Papierowe, - Zakłady Ogniotrwałe, - Zakłady Sprzętu Motoryzacyjnego „Polmo” w Praszce, - Emaliernię w Myszkowie, - Cementownię Rudniki, - przedsiębiorstwa przemysłu włókienniczego: Przędzalnię Czesankową „Elanex”, „Wełnopol”, Z.P.L. „Wigolen”, Cz.P.L. „Stradom”, Cz.P.B „Ceba”, - Fabrykę Domów w Lisowie. Następny okres, poczynając od 1989 roku, przyniósł gwałtowną restrukturyzację. Inwestycje PRL-u, głównie z lat 70., okazały się nieefektywne. Po chudych latach 80. społeczeństwo żądało zmian. Poszukiwanie nowych rynków zbytu, rewolucja technologiczna, przekształcenia własnościowe, obok zauważalnych zmian pozytywnych miały także skutki uboczne. Wielkie zakłady branży włókienniczej z terenu Częstochowy i okolic podzieliły los tutejszych kopalń rudy żelaza zlikwidowanych na początku lat siedemdziesiątych XX wieku. Pojawiło się zjawisko, dawno już zapomniane, bezrobocie. Trwałym symbolem po tej epoce zmian ustrojowych i gospodarczych jest dzisiaj budynek po byłym Komitecie Wojewódzkim PZPR, położony w centrum miasta przy ul. J. Waszyngtona, który przekazano po rozwiązaniu partii komunistycznej Wyższej Szkole Pedagogicznej (od 2004 Akademii im. J. Długosza). Innymi pozostałościami po województwie częstochowskim są noszący do dziś w swej nazwie przymiotnik Wojewódzki Szpital na Parkitce, czy Komenda Policji, zlokalizowana przy skrzyżowaniu dzisiejszych ulic Jana Pawła II i ks. J. Popiełuszki. O byłym województwie częstochowskim przypomina także działalność Stowarzyszenia na Rzecz Reaktywowania Województwa Częstochowskiego.

Reforma Administracyjna 1998 r.

Kiedy wydawało się, że województwo częstochowskie jest już trwałym elementem polskiej rzeczywistości administracyjnej, decydenci polityczni III Rzeczypospolitej dokonali nowej reformy administracyjnej kraju. Zmiany ustawowo usankcjonowano w 1998 roku. Ostatecznie ustalono nowy, trójszczeblowy podział administracyjny kraju, tworząc: 16 województw samorządowych, 308 powiatów ziemskich, 65 grodzkich i około 2500 gmin. Zasadnicze cele reformy zostały określone jako: - zwiększenie skuteczności i efektywności działania urzędów administracji publicznej, wykonywania usług publicznych oraz zarządzania finansami publicznym na poziomie lokalnym (powiatowym) i regionalnym (wojewódzkim), - tworzenie instytucji społeczeństwa obywatelskiego w wymiarze lokalnym i regionalnym. Jak napisała Halina Rozpondek „Cele reformy mogły zostać osiągnięte tylko poprzez zasadniczą zmianę organizacji terenowej administracji publicznej. Konieczne stało się uzupełnienie lokalnej władzy publicznej o struktury nowo utworzonych województw i powiatów. Wiązało się to oczywiście z likwidacją dotychczasowych 49 województw i powołaniem nowych 16 województw samorządowo-rządowych”. Coraz bardziej realna groźba likwidacji województwa częstochowskiego, a zwłaszcza wprowadzenie reformy w życie zostało poprzedzone w Częstochowie licznymi protestami. Niepokój we wszystkich liczących się środowiskach nie przełożył się na skuteczne działanie. Przeprowadzone w Częstochowie zbieranie podpisów pod obywatelskim projektem ustawy wprowadzającej 14 województw, w tym województwo staropolskie - z Częstochową, zakończyło się niepowodzeniem. Na konieczne 100 tys. podpisów zebrano zaledwie ok. 40 tys. Protesty i wnioski skierowane do najwyższych władz państwowych i parlamentarnych, w których przedstawiano argumenty merytoryczne, także nie znalazły zrozumienia. Fiasko tych starań, jak i opór decydentów szczebla centralnego sprawił, że województwo częstochowskie przeszło do historii. Region częstochowski wszedł w skład województwa śląskiego. Stało się to w rezultacie przyjętej przez Sejm 24 lipca 1998 roku ustawy o wprowadzeniu trójstopniowego podziału terytorialnego kraju. Województwo częstochowskie po 23 latach istnienia zniknęło z mapy administracyjnej kraju. Częstochowa i większość terytorium byłego województwa znalazła się w województwie śląskim, a reszta w województwie łódzkim. Niejako „na otarcie łez”, l stycznia 1999 roku Częstochowa stała się powiatem grodzkim .

Bibliografia

1. 20 lat województwa częstochowskiego, red. J. Mielczarek, Urząd Wojewódzki w Częstochowie 1995, Częstochowa 1995.
2. Antoniewicz M., Herby miast województwa częstochowskiego, Częstochowa 1984.
3. Region częstochowski, red. K. Głębocki, Częstochowa 2006.
4. Województwo częstochowskie. Szkice monograficzne o rozwoju, „Ziemia Częstochowska” 1978, t. XII, s. 550.